Wieża Bismarcka

Na niższym szczycie dwuszczytowego Landeskrone, lokalnej góry Görlitz, wznosi się wyzywająca granitowa konstrukcja, która zdaje się czuwać nad górnołużyckim krajobrazem. Jest to tzw. Wieża Bismarcka, zaprojektowana dla Görlitz jako wieża przeciwpożarowa. Po śmierci kanclerza Rzeszy księcia Otto von Bismarcka, który położył wybitne zasługi w przezwyciężaniu drobnej państwowości i jest uważany za jednoczyciela Cesarstwa Niemieckiego, bractwa akademickie zaproponowały, aby w całych Niemczech w święta okolicznościowe i patriotyczne wznosić słupy przeciwpożarowe i ustawiać widoczne z daleka znaki płomieni. Miało to świadczyć o jedności Niemców. Kolumna ogniowa z Görlitz odpowiada prototypowi Wieży Bismarcka, której projekt "Götterdämmerung" ("Zmierzch bogów") pochodził od architekta Wilhelma Kreisa i został zrealizowany 47 razy w latach 1901-1911. Jako materiał okładzinowy zastosowano skałę występującą w najbliższej okolicy; w Görlitz granit łużycki. Niektóre wieże Bismarcka mają zamiast kosza ogniowego platformę widokową, np. wieża na Röcknitzhöhe w Dreźnie. Budową naszej 13-metrowej wieży kierował mistrz ciesielski z Görlitz Adalbert Rothenburger. Budowla kosztowała w 1901 roku łącznie 20.000 marek, które zostały zebrane z datków. Podstawa muru o wymiarach 8 x 8 metrów została posadowiona na skale bazaltowej, zwężającej się ku górze. Stopnie pokryte są naturalnym kamieniem. Wieża przeciwpożarowa składa się z czterech masywnych kolumn, pomiędzy którymi znajdują się wnęki z płaskimi lustrami ściennymi, z których wschodnia opatrzona jest płaskorzeźbą orła cesarskiego. Wewnątrz znajduje się wał wykonany z cegły i wyposażony w żelazka do wspinaczki. Duży stalowy kosz na ogień, do którego wchodziło się przez "właz", mieścił od trzech do pięciu metrów sześciennych drewna, które mogło się palić przez kilka godzin, widocznych z daleka.